1- استفاده از ژئو تیوپ ها :

این تکنولوژی نو ظهور که به تازگی مورد استقبال قرار گرفته است به این صورت می باشد که لجن را در کیسه هایی به نام ژئوتیوب پمپاژ نموده و با پر شدن کیسه ها و ایجاد فشار توسط پمپ شروع به فیلتر شدن لجن و خروج آب از ژئوتیوب شده و پس از مدتی لجن تزریق شده به داخل ژئوتیوب کاملا ابگیری شده و نهایتا کیسه را باز نموده و لجن آبگیی شده را تخلیه کرده.

2- استفاده از فیلتر پرس :

تشکیل شده از صفحات عمودی که توسط یک سیستم جک هیدرولیکی به یکدیگر چسبیده و لجن از بین انها عبور نموده و  پس از ابگیری ( زه آب لجن با عبور از پارچه های فیلتر پرس و خروج از آن فیلتر شده ) مجددا صفحا از یکدیگر بازز شده و کیک لجن بصورت ثقلی خارج شده البته از معایب فیلتر پرس میتوان به کارکرد بچ  آن اشاره کرد و نیازمند بودن به اپراتور و تعمیرات ( ازجمله پارگی و گرفتگی پارچه ها ) همچنین از مزایای آن میتوان به آبگیری بدون استفاده از مواد منعقد کننده اشاره نمود که در صنایع غذایی برای تغلیظ و جداسازی میتواند موثر قرار بگیرد

3- استفاده از سانتیرفیوژ :

با ایجاد نیروی گریز از مرکز منجر به جداسازی لخته های لجن و تغلیظ کیک لجن شده که بصورت کانتینیوز لجن را ابگیری نموده ، البته نیازمند اپراتوری تخصصی و پیچیده می باشد همچنین هزینه سرمایه گذاری اولیه بالا و تعمیرات بالا داشته ، این سیستم برای آبگیری لجن با ظرفیت بالا مناسب می باشد .

4- استفاده از بستر لجن

ابتدایی ترین و سنتی ترین روش ابگیری لجن می باشد که در این روش لجن را بر روی بستری تشکیل شده از شن و ماسه با دانه بندی مشخص پخش نموده تا فرایند آبگیری آن بصورت ثقلی و به ارامی صورت گیرد و زه اب لجن توسط لوله های زه کش تعبیه شده در کف بستر به داخل تصفیه خانه منتقل شده از معایب آن میتوان معایب زیر را اشاره نمود :

• نیاز به زمین زیاد
• ایجاد بود و مشکلات بهداشتی
• عدم قابلیت اجرا در مناطق سردسیر با میزان بارش شدید